Hoe kwam ik op het idee om een boek te schrijven? Vanuit de gedachte die veel mensen hebben. Je hebt een hoop meegemaakt en voelt een diepe behoefte om dat op te schrijven. Niet eens om er beroemd of rijk mee te worden, maar omdat je echt je verhaal kwijt moet. Of nee, ook dat niet eens. De herinneringen zijn nog vers, de verbazing van hoe het leven kan lopen ook, en je bent blij dat het voorbij is.
Of je bent juist trots dat je dit mee hebt mogen maken. Dat de ervaring de jouwe is, dat je er wijzer van geworden bent. Dat het leven van een andere kant hebt kunnen bekijken, wie weet de onderkant. Want dat is juist het fascinerende van het leven, dat je de donkere kanten ook te zien krijgt. Je kunt ervan wegblijven, ja dat kan. Maar dan is het leven vlak want alleen gelukzalig is toch ook wat veel van hetzelfde.
Je wilt je verhaal vertellen. Je wilt er een kunstwerk van maken. Zeker wanneer je zelf veel leest en intens kunt genieten van wat schrijvers kunnen, dan wil je dat ook. Niet imiteren, maar je eigen toon en stijl vinden en verder ontwikkelen. Dat doe je door het te doen. En door je teksten door anderen te laten lezen. En soms door hulp in te schakelen. Want ook kun je niet zo goed schrijven en heb je zelf niet eens zozeer de behoefte om dat te kunnen, je wilt nog steeds je verhaal kwijt. Ja, een boek schrijven.
Ik begon gewoon. Nou ja, geloof dat er twintig versies van het eerste hoofdstuk hebben bestaan. En tien van het tweede. Het zijn uiteindelijk vijf hoofdstukken geworden en toen was ik zelf meer dan twee jaar verder. Maar het stond er, het was er. Het verhaal waarvan ik vond dat het verteld moest worden. Nu, meer dan 30 jaar later vertelt een vriendin me dat ze het heeft herlezen en net zo aangedaan was toen. Ze was niet de enige die het boek kocht, gelukkig liep het destijds goed. Maar nu weet ik het zeker: het is niet voor niets geweest.